Ups and Downs

Het is alweer een tijdje geleden dat ik wat van me heb laten horen. Ik wilde eigenlijk vorige week al wat schrijven maar er kwamen wat goede en vooral 1 heel slecht ding tussendoor. Daarover later meer. Ik moet een stuk inhalen dus laat ik maar gelijk van wal steken waar ik gebleven was!

Allereerst Valparaiso, waar ik aankwam na een comfortabele nachtbus met wederom een aantal Nederlanders. Ze zijn echt overal, net als de Duitsers. Zo. Veel. Duitsers. En wonderbaarlijk genoeg ook heel veel Israëliërs. Die moeten verplicht twee jaar het leger in en als ze daar weer uit komen gaan ze allemaal naar Zuid-Amerika om ongeveer een half jaar te reizen en te feesten. Dus mensen uit dit kleine land kom je hier echt overal tegen, heel apart. In ieder geval, snel m'n hostel gezocht en afgesproken met het Duitse stel waarmee ik nog samen reisde om een graffiti tour door de stad te doen. Wij wachten, maar geen teken van een gids... Dan maar morgen proberen en die dag naar het strand. We pakten de bus naar Viña del Mar en daar lag ik voor het eerst aan de Grote Oceaan, heel raar gevoel. Na een dagje relaxen de tweede dag wel geluk gehad dat de tour door ging en de stad bewonderd op een hele andere manier. Het is sowieso een heel gaaf oud historisch klein stadje, op een berg met allemaal kruipdoor sluipdoor gangetjes waar je helemaal verdwaald zou raken zonder kaart of gids. En met allemaal gekleurde huisjes, het typische beeld van Valparaiso. Erg relaxt sfeertje en die dag verder ook lekker rondgelopen en de stad opgesnoven. 
Do ochtend erna was het tijd om naar Santiago te gaan, ik had m'n bus geboekt, maar het bleek een nationale feestdag te zijn: heb ik weer. De bus moest een stuk omrijden omdat de snelweg was afgesloten. Dit kwam omdat er een paar mensen hadden besloten om over de snelweg te gaan kruipen naar Santiago toe op deze dag als een soort pelgrimstocht. Heel bizar ritueel, maar gelukkig maakte het vrij weinig uit voor mij.
Eenmaal in het hostel waren m'n Duitse vrienden al op pad, die waren een dag eerder al naar Santiago gegaan, dus ik besloot in m'n eentje de stad te gaan verkennen, want zo groot is het echte centum niet. Nu was ik wel al meerdere keren gewaarschuwd over Santiago, dat je er echt goed moet oppassen, en ik snap nu ook waarom. Ik was nog geen twee blokken verder gelopen en ik had al een mannetje achter me aan zitten. Hij stopte overal waar ik stopte, bleef me de hele tijd aankijken, maar bleef steeds op een meter of 20-40 van me vandaan, heel eng gevoel. Dit heeft een haf uur tot een uur geduurd waarbij ik van politieagent naar bewaker naar politieagent liep om maar veilig te zijn. Uiteindelijk heb ik hem afgeschud door een parkje in te lopen en op het moment dat hij (uiteraard) hetzelfde deed er gelijk weer uit te glippen. Welkom in Santiago... Verder gelukkig geen rare dingen meegemaakt in de stad. Ik wilde onder andere graag naar de Cerro San Cristobal, een berg midden in de stad met een onwijs mooi uitzicht over de stad en een soort Jezus beeld net als in Rio er bovenop. Ik kwam aan bij de voet van de beg en het kabelbaantje naar boven, en het was onwijs druk! Bleek dat die feestdag dus met de berg te maken had en er bovenop allemaal diensten en missen waren. Ik hoorde wat mensen zeggen dat omhoog lopen maar 45 min was dus daar draaide ik m'n handen niet voor om na al die trektochten in Patagonië. Ik begon te lopen, en uiteindelijk duurde het 2,5 uur voordat ik boven was. Ik had ergens de afslag gemist voor de korte route en heb een enorm lange detour gemaakt, wel met mooie uitzichten, maar ook zonder water... Ik was helemaal op toen ik eenmaal boven aankwam. Maar het was de moeite waard, wat een uitzicht! Je ziet dat de stad in een enorme kom ligt van de omringende bergen en echt uit z'n voegen aan het barsten is. Als ik het me goed herinner is de hele agglomeratie 12 miljoen inwoners, je gelooft haast niet dat dat past in die kom. Je ziet helaas wel een laag smog op de stad liggen van de berg, dus dat is niet alleen iets van Azië.
De tweede dag ook door de stad gebanjerd met het Duitse stel en de laatste dingetjes gezien. Dit was voor het eerst een hostel met zwembad, dus hier is uiteraard ook van geprofiteerd deze dag! En in de avond was het alweer tijd om terug te gaan naar Argentinië!

Een nachtbus van Santiago naar Mendoza, normaal lekker slapen dus, maar niet als je de grens over wilt... Waar de overgang naar Chili vrij soepel ging duurde dit 3 uur, waarbij we midden in de nacht, buiten, in de kou naast de bus moesten wachten tot we aan de beurt waren voor een grondige check. Alles door scanners, honden er weer bij ook. Elke bus duurde een half uur om te screenen, en wij waren nummer 7 in de rij, afijn, ik was niet happy. Met heel weinig tot geen slaap kwam ik aan in Mendoza. 
Deze dag heb ik dan ook gebruikt om bij te komen, m'n vervoer voor de volgende bestemming te regelen en te acclimatiseren. M'n geld werd weer omgewisseld en ik ben op tijd m'n nestje in gedoken. Ik leerde hier een jongen uit Litouwen kennen (die nationaliteit hadden we nog niet gehad) en besloten samen de volgende dag op pad te gaan voor een wijntour. De regio staat bekend om z'n wijnen, en je kunt dan een fiets huren en zelf langs de wijngaarden gaan om deze te zien en wat wijn te proeven. Nou zijn we allebei geen wijnkenners en proeven we amper verschil tussen een wijn van €1000 uit Mendoza en de Abert Heijn fris en fruitig huiswijn, maar toch is het wel leuk om dit een keer te doen. Ondanks de verzengende hitte op de fiets, want het was een graad of 34 en windstil. 

Nog een random iets: ik maakte een praatje met een winkeleigenaar van een jaar of 70, die vertelde dat ie in de Vs had gewoond, bleek hij precies in hetzelfde plaatsje als m'n ouders te hebben gewoond en daar alles te kennen, klein wereldje. Zo ook een Duitse jongen die vertelde dat hij elk jaar naar Nederland kwam om te voetballen, in Bilthoven. Heel grappig.

Goed, ik dwaal af, want het was weer tijd voor een hoogtepuntje, letterijk, want ik had geregeld dat ik ging paragliden! Samen met Laura, een Australisch meisje dat nogal bang was, gingen we een berg op. Ik werd in een harnas gehesen en kreeg de instructie om als we gingen rennen, die ene kant op te rennen. Prima, moet lukken dacht ik. Ik was aan het wachten op de rest van de instructie (veiligheid, wat gaat er gebeuren, hoe gaan we landen, etc?) maar niks van dit alles want twee seconden later werd er geroepen dat ik moest rennen! Gelukkig wist ik welke kant op... Laura was er bang van geworden om mij de berg af te zien rennen en kwam pas een kwartier na me, toen ik alweer aan de grond stond ongeveer, maar wat was dat gaaf! Rondvliegen in totale stilte, met prachtige vergezichten over de stad en het achterliggende landschap. Heel cool om een keer gedaan te hebben!
Hierna ging het bergafwaarts (snap je hem;) , helaas, want we besloten om het te vieren met een echte Asado, een Argentijnse BBQ. Echt mijn ding normaal gesproken, alleen deze keer niet, want hier heb ik iets verkeerds gegeten, waardoor ik een voedselvergiftiging heb opgelopen en een aantal dagen plat heb gelegen. Ik vloog de dag erna naar Iguazu. De piloot maakte nog wel een speciaal rondje over de watervallen dus ik kreeg alvast een sneak peak van dit natuurwonder te zien! Ik had drie volle dagen en 4 nachten, dus ik zette al m'n geld op de laatste dag. Net nu lag ik ook op een kamer met 16(!) man. Ik heb 3 dagen als een zombie op bed gelegen, was tot niks in staat en voelde me vreselijk. Heel naar om ook helemaal alleen aan de andere kant van de wereld, terwijl je in de tropen zit (38 graden) daar te liggen. Dan mis je je eigen bedje en de mensen die je dierbaar zijn wel even. De laatste dag heb ik mezelf geforceerd om te gaan, ook al was ik nog echt niet fit, maar Ik heb het gedaan en heb het overleefd. En het was de moeite meer dan waard, wat een enorm geweld, 275 watervallen, van super dichtbij te bewonderen, soms zelfs erin gestaan, inclusief de 'Garganta Del Diablo' of 'Devils Throat', de meest indrukwekkende van het stel, een soort hoefijzervormige waterval, van ongekende afmetingen. Lastig uit te leggen, maar de foto's zeggen genoeg hoop ik!

Met dit absolute hoogtepunt van mijn reis tot nu toe was het tijd om terug te gaan naar Buenos Aires, waar ik herenigd zou worden met Michiel die daar al twee dagen was. Maar uiteraard niet voordat m'n vlucht gecanceld was. Ze zijn hier heel goed in het houden van strikes (en nee, helaas niet die je tijdens het bowlen nodig hebt), maar stakingen. Het bagagepersoneel in BA was deze keer aan de beurt waardoor ik in plaats van begin middag eind avond arriveerde. Nog steeds bij lange na niet fit ontmoette ik Chiel, dit dit ook lekker benadrukte in z'n eerste zin: 'He man! Wat zie je er slecht uit!' Gelukkig had hij wat medicijnen en oppepmiddeltjes mee en ondertussen voel ik me al een stuk beter. Ook m'n care package van Mascha inclusief m'n favoriete snoep en pepernoten is geweldig. We hebben de laatste twee dagen vooral rustig aan gedaan en wat dingen geregeld voor het vervolg van ons avontuur. Gisteren even een leuke bar aan de overkant van de straat in geweest met een hoop locals, daar ben je dus ook weer een attractie...

Goed, volgens mij ben ik er weer helemaal doorheen. Ik heb het eerste 'solo' deel van m'n reis afgesloten. Het is me erg goed bevallen, zeker omdat je maar moet zien hoe het is om alleen te reizen. Je hebt totale vrijheid om te doen wat je wilt en dag is heerlijk, bevrijdend zelfs. Nu deel twee met z'n tweeën en over een weekje of 6 is het alweer tijd voor het laatste deel met z'n vieren, en dan zie ik Mascha en m'n ouders weer, waar ik ook niet op kan wachten! Het gaat heel hard, maar we zijn pas net begonnen hier en gaan snel richting Bolivia om dat land te gaan bewonderen!

Hasta Luego!

Bas