Laatste dagen Patagonië en chillen in Chili

Goed, waar ik m'n vorige blog afsloot met nog 25 uur te gaan van in totaal 30 uur in een bus, begin ik deze met nog 12 uur te gaan van de 12. Gelukkig een nachtbus (gratis overnachting, bonus!) en een stuk korter dan 30 uur.

Die reis bleek toch nog best pittig. Na de nacht heb je het wel een beetje gehad en dan moet je nog 10 uur, best wel een mentaal klapje krijg je dan, maar ik mag niet klagen, want ik kwam aan in het prachtige Bariloche. Dit Zwitsers aandoende plaatsje op de noordelijke grens van Patagonië en in het westen van Argentinië bleek wederom een goede keus. Ik kwam s'avonds aan in m'n hostel, genaamd penthouse 1004, en dit was het dan ook echt. Op de 10e verdieping, het penthouse van een een appartementencomplex, met toen nog een donker uitzicht. Snel m'n kamer in en tukken, en ik werd de volgende dag wakker met het meest bizarre uitzicht tot nu toe, over het meer waaraan het stadje ligt, en met de bergketens in de verte was dit heerlijk wakker worden. Ik had meteen aanspraak van een groepje bij het ontbijt en ging diendag mee met een Duitser, een Frans meisje en een Spaans meisje. Zware dag van ruim 25 km wandelen in heuvelachtig landschap door de bossen, maar wel met een waterval, bergtop, en een strand als cadeau! Het strand bleek helaas geen 3km lopen te zijn, maar 8, dus we hadden ons iets verkeken en waren vanaf km 3 opzoek naar het einde dat niet kwam, heel fijn...
De dag erna wilde ik met hetzelfde Spaanse meisje berg de Campagnaro op, iets wat met een stoeltjeslift kon, prima dacht ik. We kregen gezelschap van 2 Amerikaanse jongens en een Nederlands meisje uit het hostel (die ook in Utrecht op is gegroeid en al mijn jeugdvrienden uit Bilthhoven en omstreken kent, heel bizar) de berg opgezocht. Hier besloten we heel sportief te gaan lopen ipv de stoeltjeslift, lekker goedkoop dachten we. 50 minuten steil klimmen later piepten we wel anders, maar het uitzicht was onwijs mooi! De foto's lukken beter nu dus er kan beoordeeld worden;)
De dag was nog jong en dus door naar de lokale fietsverhuur voor een dagje mountainbiken. Wel met helm, want de Zuid-Amerikanen zijn maniakken op de weg, dus geen stoerdoenerij van mijn kant. Het fietsen zeg is natuurlijk koud kunstje voor ons Nederlanders, alleen hebben ze hier iets wat wij niet kennen: bergen. Ik voelde me zowaar een Tour de France renner en heb nu zwaar respect voor die mannen die dit drie weken elke dag op hoog niveau doen... Ik hield het verbazingwekkend genoeg wel het langst vol van iedereen en heb gelukkig geen meter moeten lopen, maar man wat heb ik 30km afgezien... Wederom waren de plaatjes het uiteraard waard.
Dit was het moment dat ik voor eventjes afscheid ging nemen van Argentinië. Ik had een bus geboekt naar het adventure paradijs dat Pucón heet in Chili, en ga via Chili omhoog reizen naar Santiago om daar weer Argentinië in te glippen. Reizen in Chili is echt een stuk goedkoper (ik betaal hier nu zo'n €16 voor 12 uur in een luxe bus) en het land zelf is ook nog eens prachtig, makkelijk sommetje dus. De grens overkomen is hier even iets anders kwam ik achter. Eerst word je de bus uitgehaald om je stempel te halen dat je Argentinië uit bent. Prima. Ik op zoek naar de Chileense meneer die me een nieuwe gaat geven... Is er niet. Hè?! Of we nog even de bus in wilden voor een uur (!) voordat we bij de Chileense grenspost waren. Heel apart, ik ben (denk ik) nu in drie landen geweest, want een uur 'niemandsland' tel ik vanaf nu ook mee heb ik besloten. Bij die bewuste grensovergang gaat trouwens weer iedereen de bus uit, inclusief alle bagage en wordt alles doorgelicht op verboden middelen, met honden en al. Gelukkig was de bus vrij leeg en duurde het 'maar' een half uur. Ik heb verhalen gehoord van mensen die er meer dan 5 uur over deden... Ik was samen met een Duits stel dat ik van het hostel kende en zij gingen naar hetzelfde hostel als ik in Pucón, dus ben daar de afgelopen dagen mee opgetrokken. Het stadje waar we aankwamen is klein, eigenlijk maar één grote straat waar alles aan zit, maar wat hadden we een mooi plekje aan het water in een prachtig hostel, met zelfs boomhutten als slaapkamers. Het stadje ligt aan een meer, maar wat het meeste opvalt is de immense Villarica vulkaan net buiten de stad. Deze actieve vulkaan is afgelopen maart zelfs nog uitgebarsten, en het hele dorp staat vol met borden waar je heen moet vluchten mocht het nog een keer gebeuren. De vulkaan is te beklimmen en dat kan pas sinds twee weken weer, omdat hij dus een tijd dicht is geweest na de uitbarsting. Goeie timing dus. Meteen aangemeld natuurlijk voor dit spectaculaire tripje, maar door de wind werd alles steeds uitgesteld en heb ik met veel geluk vandaag de beklimming nog net kunnen doen! Daarover later meer. De drie dagen die ik daarvoor nog had heb ik gevuld met allerlei activiteiten, want in dit dorpje kun je alles doen: skydiven, paragliden, raften, noem het maar op.
Uiteindelijk hebben we de eerste dag een kayak gehuurd en zijn het meer opgegaan. Fantastische plaatjes van de vulkaan geschoten op afstand en voor het eerst op het strand gelegen. Het blijft vakantie he;) de tweede dag een dag naar de thermals in de buurt geboekt. Een soort vallei met daarin hot springs te over. Hier zijn op een hele bijzondere manier een stuk of 20 baden aangelegd, heel natuurlijk en mooi, variërend van 36 tot 45 graden. Oh, en nog twee watervallen van 5 graden... Daar moest ik natuurlijk even onder voor de nodige foto's en filmpjes, maar daarna snel weer naar een heet bad gerend, want dat was gewoon pijnlijk af en toe, maar wel echt heel cool! 4 uur lang gedobberd en bijgekomen, en helemaal rozig en zen terug het busje in naar huis, waar we alle avondjes lekker gekookt en gekaart hebben. Laatste dagje voor de vulkaan ben ik met Etienne (de Duitse jongen) Hydrospeed gaan doen. Zelf ook nog nooit van gehoord maar wat is dat gaaf! Je krijgt een wetsuit aan met flippers en een helm. Je krijgt een drijvend piepschuim vlotje waar je handen in verdwijnen en gaat dezelfde rivier op als waar mensen op raften! Maar dan dus in het water! Wat een geweld om er daadwerkelijk in te liggen! Vooral de categorie 4 stromingen (er zijn er 5) zijn erg spectaculair. Keihard werken ook met je benen. Ik heb het hele avontuur op film staan, erg gaaf en spectaculairder dan raften in mijn ogen, zeker een aanrader voor de adrenalinejunkies onder ons! 
Goed, dan vandaag. M'n bus was al geboekt en dit was m'n laatste kans om de Villarica, waar ik al dagen letterlijk tegenop keek, te beklimmen. Gisteravond groen licht gekregen, briefing gehad en vanochtend om 6 uur opgehaald. Speciale schoenen, helm, ijsbijl mee en met 12 man de berg op. Het was een zware tocht van 5 uur door voornamelijk sneeuw en ijs maar we hebben het gered. Echt een onwijs mooi uitzicht van de top over de hele bergketen en natuurlijk in de krater van de vulkaan! En het mooiste moet nog komen, want na 5 uur klimmen en ploeteren ga je niet lopend naar beneden, maar sleeënd! Speciale outfit aan, plastic sleetje onder je kont en glijden maar. In een uur stonden we weer beneden, maar ik ben wel even sleeënd van een actieve vulkaan gegaan! Weer iets om af te vinken van m'n lijstje! Uiteraard heb ik ook alles op camera en video (hele gave slee-video) vastgelegd! Dit was tot nu toe denk ik wel het hoogtepunt van mijn reis, en dat gaat denk ik wel zo blijven tot ik bij de Iguazú watervallen in Argentinië ben...  

Tot nu toe heeft Chili me misschien nog wel meer geïmponeerd dan Argentinië. De mensen zijn heel anders, spreken ook anders Spaans trouwens, ook fijn als je net een en ander door begint te krijgen. Maar de afgelopen dagen in Pucón waren perfect, zeker voor een adrenalinejunkie als ik. Met ook de nodige zonuren vertrek ik voldaan naar Valparaiso. Dit is een extra ingelaste stop nu ik in Patagonië wat heb overgeslagen. Valparaiso is eigenlijk het Scheveningen van Chili, een uurtje ten westen van de hoofdstad Santiago. Het is alleen een stuk mooier en staat bekend om z'n gekleurde huisjes en Zuid-Europees aandoende sfeer. Hier ga ik 2 dagen door de nauwe straatjes banjeren alvorens ik Santiago zelf bezoek en weer terug Argentinië in glip richting Mendoza. Vooralsnog blijft er nog genoeg moois over in Chili, maar dit sla ik graag over om hier nog een keer terug te kunnen komen, want wat is dit nu al een prachtig land!

Mijn volgende verhaal zal waarschijnlijk weer vanuit Argentinië komen, maar tot die tijd ga ik nog even chillen in Chili!!

Ciao!

Bas