Bienvenido a Bolivia y Feliz Navidad!

Laat ik beginnen met iedereen een fijne kerst te wensen. Het is wel apart om niet thuis te zijn, omringd door familie tijdens een kerstdiner, moet ik zeggen. Desondanks was deze kerst heel erg speciaal en hebben Michiel en ik er zelfs een witte kerst van kunnen maken! Daarover later meer...

De afgelopen tijd is er weer enorm veel gebeurd, en gelukkig voornamelijk positieve dingen deze keer. De laatste dagen in Buenos Aires hebben we ook lekker rustig aan gedaan, veel door de stad gewandeld, een gratis Asado (bbq) gehad van een gekke Argentijn in ons hostel en afgesloten met onze laatste, wederom onwijs lekkere, steak in een echt Argentijns steakhouse. 

Vervolgens zijn we naar Salta gevlogen in het noorden van Argentinië. Even duur als een bus, dus wij het vliegtuig in. Dit was ook nog een avontuur want 15 min na het opstijgen werd iemand vlak voor ons in het vliegtuig onwel en zijn we omgedraaid en weer geland in Buenos Aires. Je merkt dan echt dat je overal prioriteit krijgt en we waren binnen no-time een passagier armer  en weer in de lucht.

In Salta wilden we aan paar dagen vertoeven voordat we naar Bolivia gingen. De stad bleek alleen niet echt interessant, ondanks een aantal goede verhalen. We zagen zelfs onze eerste kakkerlakken op de kamer, heel gezellig. We zijn nog wel de Cerro San Bernardo op geweest met een kabelbaan, en berg die over de stad uitkijkt. En we hebben wat uren door het stadje gewandeld. Maar na anderhalve dag en een gecancelde tweede nacht hebben we een nachtbus gepakt naar La Quiaca, de grensovergang met Bolivia.

Verder dan dit dorpje gaan de bussen niet, en we werden een kilometer voor de grens afgezet om 5 uur in de ochtend. We zitten nu ook op 5 uur tijdsverschil met Nederland in plaats van 4 uur. Gelukkig nog wat meer gringo's (buitenlanders) in de bus, dus al snel waren we met een Engels stel dat op huwelijksreis was (David en Lizzie) en vier Zweden aan het lopen door het stadje. Na een rij van twee uur bij de grens in de kou en twee stempels later waren we dan eindelijk in Bolivia! Meteen een totaal andere sfeer, de mensen zijn hier veel armer en dat is aan alles te zien. Ook de prijzen zijn hier belachelijk laag vergeleken met Argentinië. We besloten om een taxi te pakken naar Tupiza met David en Lizzie, die daarvanuit al een tour hadden geboekt over de zoutvlaktes naar Uyuni. Dit was de eerste keer dat wij nog helemaal niks geregeld hadden qua verblijf dus we zijn maar gewoon meegegaan naar Tupiza. Omgerekend €7 p.p. Voor een taxirit van 1,5 uur. Probeer dat maar eens in Nederland. Zo hadden we gisteren ook een bus van 4 uur voor omgerekend €1 per uur, om maar even aan te geven hoe het hier gaat. M'n was wordt as we speak voor me gedaan voor zo'n €0,30, ook fijn! 

In Tupiza aangekomen bleek het hotel ook een tour operator te zijn. Het Engelse koppel had al hun research al gedaan, want er gaan hier nog wat verhalen rond over dronken chauffeurs en horrorritten van 4 dagen (net nog een Duits ste gesproken dat de laatste twee dagen maar zeg heeft gereden en de chauffeur achterin hebben gelegd!), maar we kregen een heel goed gevoel bij dit bedrijf, en hebben meteen die ochtend een 4-daagse tour geboekt naar Uyuni met alles erop en eraan. We hadden dus al een hotel en trip geboekt en het was pas 10 uur in de ochtend terwijl we hier de hele dag voor hadden gerekend, wat betekende dat we de rest van de dag lekker in het stadje heb en rondgelopen. Het was weliswaar bloedheet die dag maar we hebben lekker bijgetankt. Veel traditionele Bolivianen gezien, echt een heel bijzonder volk met aparte gewaden en bolhoedjes. De vrouwen zie je hier geregeld sjouwen met gewichten waar ik ook bang van zou worden...

De volgende dag startte de trip om 8 uur in de ochtend en we vertrokken met twee auto's tegelijk. Onze, met David en Lizzie en ons getrouwde Boliviaanse koppel Edgar en Judith. Edgar heette na de 4e dag echter Johnny Boliviano (afgeleid van Johnny Bravo), vanwege zijn voorliefde voor alle soorten muziek, waarbij hij een hanenkam maakte en een zonnebril opzette. De andere auto was gevuld met een Amerikaans stel (Emily en Tim), een gekke Spanjaard (Abel) en de 49-jarige fotograaf Tim (een Engelse Fin). Met dit gemengde gezelschap van 8 man hebben we 4 dagen lang genoten van een waanzinnige tocht. Het is echt lastig om dit moois allemaal te beschrijven, maar het varieerde van gekleurde meren, vulkanen, geisers, oude ruïnes, heel veel wildlife (lama's, pecuna's, ezels, vossen, flamingo's) en nog veel meer. We hebben ongeveer 1200 km afgelegd, alles over onverharde wegen, door de mooiste landschappen, het was echt genieten. De foto's moeten voor zich spreken, want het is niet te beschrijven wat we allemaal hebben gezien...

We zijn uiteindelijk op 5000 meter boven zeeniveau geweest waar de hoogteziekte wel langzaam begon te komen. Gelukkig was het erg mild bij mij, er zijn mensen die het een stuk zwaarder hebben gehad. De remedie van Edgar en z'n vrouw was het kauwen van cocabladeren en we kregen na een tijdje ook cocapasta, een product uit een van de laatste fases van de cocaïneproductie, dus volgens mij kan ik zeggen dat ik aan de cocaïne heb gezeten;) Ik merkte er vrij weinig van, maar het werd wel even wat gezelliger in de auto.

Ook alle maaltijden werden perfect verzorgd door Judith en we hebben een heus kerstdiner gehad onderweg in een van de herbergen waar we sliepen. De laatste avond sliepen we zelfs in een hotel geheel gemaakt van zout! Dit kwam omdat we bijna bij de bekende Boliviaanse zoutvlaktes waren, de Salar de Uyuni. De laatste ochtend ging de wekker om half 5, reden we om 5 uur weg en hebben we een van de mooiste zonsopkomsten ooit gezien. De vlaktes zijn enorm, 2000 km2 in totaal en we hebben er een halve dag op vertoefd. De uitzichten waren wederom adembenemend en het is heel apart om eindelijk ook dit hoogtepunt van m'n reis in het echt mee te maken. Hier hadden we dus de witte kerst die we in Nederland niet gehad zouden hebben! We stopten midden op de vlaktes voor een fotosessie, want doordat de vlaktes zo enorm zijn, vervalt elke vorm van diepte in de foto's die je maakt. Edgar maakt deze optische illusies natuurlijk elke week, en is een prof in het maken en bedenken van geweldige foto's en de bijbehorende composities. Na een hilarische twee uur durende fotoshoot eindigde onze trip in Uyuni zelf. 

De afgelopen vier dagen waren heel speciaal, met een speciale groep mensen die het heel goed kon vinden met elkaar, en waarvan we misschien een aantal nog gaan zien verderop in onze reis. Wederom een onwijs hoogtepunt, niet te vergelijken met de rest van de hoogtepunten maar zeker iets wat ik niet snel meer ga vergeten. Om eindelijk een hoogtepunt te kunnen delen met een bekende is ook een bijkomend voordeel wat de hele ervaring ook weer extra speciaal maakt.

We hadden het geluk dat we in Uyuni meteen een bus in konden springen naar Potosi, waar we nu zijn. 4 uur verderop in een oud gezellig stadje dat gekenmerkt wordt door de mijnen in en rondom de stad. Hier gaan we misschien zelfs nog in en dan op naar Sucre, waar we oud en nieuw zullen gaan vieren! Dit zal ook een heel avontuur worden, maar daarover uiteraard later meer.

Ik ben weer helemaal bij. Kijk vooral naar de foto's, want woorden schieten letterijk tekort. Wederom een speciale week die niet snel vergeten gaat worden! Op naar de volgende!

Nogmaals, Feliz Navidad!

Bas