Megaupdate Bolivia en Peru!

Het is weer veel te lang geleden dat ik wat van me heb laten horen. Een goede 3 weken zelfs deze keer. M'n laatste update schreef ik uit Potosi in Bolivia, en sindsdien is er weer onwijs veel gebeurd. Door verschillende redenen (gebrek aan tijd en redelijk internet, een tweede ziektebed, wordt allemaal uitgelegd) kom ik er nu pas aan toe. En dat aan de vooravond van een een vierdaagse tocht naar Machu Picchu in hartje Peru. Goed, genoeg intro, ik steek maar weer van wal met wat ons allemaal is overkomen sinds Potosi, vlak voor oud en nieuw!

In Potosi zelf zijn we twee dagen geweest. Toch nog een indrukwekkend stadje aan de voet van een enorme goud- en zilvermijn die heel iconisch boven de stad uit torent en elke avond prachtig wordt uitgelicht. Vlak na de kerstdagen was het hier nog steeds feest elke avond op het centrale plein. We kwamen hier toevallig Tim en Emily tegen waarmee we de tour over de zoutvlaktes hadden gedaan en hebben samen met hun besloten het muntenmuseum te bezoeken. De Spanjaarden hebben Potosi namelijk doen uitgroeien naar (destijds) de rijkste stad ter wereld met hun goud en zilverproductie. In het museum zie je de enorme werktuigen waarmee de munten worden gemaakt. Je leert hier hele leuke feitjes, bijvoorbeeld dat het huidige dollarteken een overblijfsel is van de stempel van de stad Potosi op munten, de S en I van PotoSI wel te verstaan ($). Onze hilarische gids die na elke uitleg, hoe kort ook, afsloot met een Elvis-achtige 'Thank you, thank you very much' wordt hier nog dagelijks herhaald. We zijn uiteindelijk de mijnen zelf niet in geweest, al was dit wel een optie.

Samen met Tim en Emily een taxi gedeeld naar Sucre, waar we oud en nieuw zouden gaan vieren. Achteraf was Sucre overduidelijk de leukste stad in Bolivia, met een leuk historisch oud centrum, deels omdat het een Unesco werelderfgoed is. We besloten onszelf te verwennen en boekten voor een prikkie een viersterrenhotel in hartje Sucre zodat we er tijdens de jaarwisseling in ieder geval warmpjes bij zaten. Na een kapotte douche uiteindelijk nog een upgrade gekregen ook waardoor we in een luxe suite zaten voor 5 dagen, inclusief bubbelbad, flatscreen tv, hemelbed, etc, etc. Niet verkeerd dus. Hier zagen we ook David en Lizzie weer, die nog een horrorervaring hadden gehad nadat wij afgezet waren in Uyuni na de tour over de zoutvlaktes. Ze gingen met de gids terug naar startpunt Tupiza, een rit van 7 uur met onweer en regen, modderwegen, waarbij ze zelfs een brandende auto in een ravijn hebben gezien. Heel onwerkelijk en bizar verhaal, er zijn daar echt mensen overleden en dat zorgt wel even voor een besefmomentje dat het hier niet allemaal is zoals in Nederland. We hebben David en Lizzie in totaal nog 2 keer gezien hierna en ze zijn een beetje onze reismaatjes geworden die we af en toe zien. In Londen heb ik in ieder geval nu een leuk adresje als ik een keer een weekendje weg zou willen;) 

We zijn in Sucre zelf nog met de 4 mensen van de zoutvlaktes naar een dinosauruspark geweest dat heel indrukwekkend scheen te zijn. Ik had de memo niet gekregen en mocht op m'n slippers het park niet in, dus mocht bij de ingang wachten.. Gelukkig niet veel gemist, een paar voetafdrukken van dino's die ik ook van buiten het park kon zien gelukkig, en een nieuwe vriend in de bewaker van het park;) De avonden vooral doorgebracht in een Nederlandse bar, inclusief bitterballen. Sowieso heel veel Nederlandse tentjes in Bolivia, gerund door Nederlanders, en met de bijbehorende specialiteiten. Zo heb ik o.a een echte Nederlandse spekpannenkoek op, heerlijk! 

Op oud en nieuw stroomde de hele stad vol, geen groots vuurwerk in de stad, maar wel een plein vol met mensen met alleen maar klappers die gewoon ook random naar mensen toe werden gegooid, heel aparte ervaring. Gelukkig ook goede muziek met een traditionele gitaargroep, die helaas werd afgelost door de slechtste Boliviaanse boyband ooit... Het was echt gênant hoe slecht dat was en dat liet het publiek ook wel blijken. Ik had me wat verkeken op de dag zelf en breidde er redelijk op tijd een eind aan, terwijl het feest nog doorging tot 11 uur in de ochtend, en dan overdrijf ik niet. Toen ik alweer wakker werd waren er nog steeds mensen aan het feesten...

Het nieuwe jaar hebben we ingeluid met een relaxt tochtje. We gingen paardrijden. Allebei niet echt ons ding. Mijn laatste keer was volgens mij op een pony tijdens Koninginnedag in De Bilt, waar je voor een gulden (ja, zo lang geleden) een rondje kon lopen, begeleid wel te verstaan. Chiel is sowieso niet van de paarden, dus die zag ik ook voor het eerst zenuwachtig. Na een korte instructie en kennismaking met onze paarden ging het eigenlijk vanzelf. Chiel gelooft nog steeds dat zijn paard Pepe het temperament had van de gelijknamige Portugese voetballer en dat hij door de voetbalband zo goed luisterde, maar op de filmpjes gaat het er rustiger aan toe dan je zelf denkt op zo'n paard. Wel echt een onwijs mooi bergachtig landschap waar we drie uur doorheen gestapt hebben (en ook een stuk in galop zelfs!) maar ook soms hele gevaarlijke steile stukken en afgronden. Soms hoefden we geeneens te sturen, de paarden wisten de route uit hun hoofd dus lekker rustig bijkomen in het nieuwe jaar, heerlijk!  

Via David en Lizzie kwamen we op het idee om een jungle tour te doen in Bolivia. We hadden dit idee al voor Peru gehad maar in Bolivia kun je dit ook prima doen. Wel redelijk aan de prijs, maar uiteindelijk boekten we een 4 daagse tour door de jungle en de pampa's (een soort moerassen). In een nachtbus naar hoofdstad La Paz en daar een nacht wachten op onze vlucht naar Rurrenabaque, midden in de Amazonejungle. La Paz zelf vonden we eigenlijk niks, op een Nederlands tentje na is er weinig te zien, alleen is er veel te doen in de omgeving waardoor je er toch vaak moet zijn. We zagen af en toe zelfs plassen bloed op de grond liggen, dus een veilige stad is het echt niet te noemen. 

Blij dat we weer weg konden stonden we de volgende dag op, maar we hadden een mailtje dat alle vluchten waren gecanceld. Wij balen en dingen uitzoeken voor een nieuwe vlucht. Gaan we die middag naar het bureau van de luchtvaartmaatschappij om er in ieder geval nog een gratis overnachting uit te slepen. Daar wordt ons verteld dat er een extra vlucht is ingelast over 1 uur en 20 minuten! Dus wij als maniakken naar de luchthaven en we halen onze vlucht. Een minivliegtuig met propellers met maar plek voor een man of 15, onwijs laag ook en je kunt zo de cockpit inkijken. Een hele ervaring en 40 minuten later landt je midden in de jungle! Wat je wel merkt, want je loopt tegen een muur aan van hitte en vochtigheid. De volgende dag startte onze tour. Met onze gids Ismael (bijnaam Negro, en nee dat is niet racistisch hier blijkbaar;)) gingen we vier dagen op pad.

Deze vier dagen waren geweldig! Eerst twee dagen in de jungle waar we aapjes, zwijnen, onwijs veel vogels, tarantula's, schildpadden en ga zo maar door hebben gezien. Alles in de buurt van de rivier waar we telkens na onze hikes door de jungle helemaal bezweet indoken (geen idee wat er allemaal in zwom daar) en letterijk terugdreven naar de lodge waar we sliepen. De tweede dag na de middaghike hebben we zelfs een vlot gebouwd en in 1,5 uur zijn we teruggedreven naar de lodge, hele gave dingen! Er werd heel goed voor ons gezorgd en de maaltijden stonden tekens klaar voor ons. Waarna we 's avonds een nachtwandeling maakten en dieren als de tarantula's zagen, wederom heel cool!

Na twee dagen terug naar Rurrenabaque en met de auto naar de pampa's. Een heel ander soort gebied. Veel minder vochtig en rijker qua dieren. Op de boot naar de lodge zagen we al alligators, capibara's en zelfs een roze dolfijn! Deze veranderen van kleur als er mensen bij ze in de buurt komen, net als mensen die blozen!

In twee dagen in de pampa's gingen we telkens met de boot op pad. Na een tijdje keek je niet meer op van de alligators en dolfijnen. Wel zagen we nog een kaaiman (grote gevaarlijke krokodil) en een hele hoop aparte vogels. Ook apen waren weer van de partij maar het vetste was wel dat we gingen vissen op piranha's in de rivier. Stukjes vlees aan een haakje, want het zijn vleeseters, en gaan. Er zaten er zoveel dat je meestal binnen een seconde al iets voelde, maar ze waren snel en happig, waardoor vaak al je vlees al binnen no-time weg was. Na een tip van Negro kreeg ik de smaak te pakken en begon ik ze een voor een binnen te halen. Persoonlijk 6 stuks gevangen (heel trots) en uiteindelijk  maakte de kok ze 's avonds klaar voor ons en heb ik m'n eigen gevangen piranha gegeten! Hoe cool! 

Na twee dagen pampa's was het tijd om weer naar huis te gaan. Ik kwam er alleen achter dat ik m'n bankpas kwijt was... Heel relaxed. Gelukkig heb ik Chiel nog bij me en m'n credit card ook nog, dus het komt wel goed. Maar ik baalde natuurlijk enorm en moest een hoop regelen om alles te blokkeren en op orde te krijgen. Geen geld weg gelukkig, maar nog steeds een raadsel waar dat ding is...
Nog meer slecht nieuws want ik ben wederom ziek geworden. Weer iets wat ik gegeten heb blijkbaar. Heel raar, want Michiel en ik aten 4 dagen lang exact hetzelfde, dus ook hierbij nog steeds gissen waar het door kwam. Ik heb mezelf het vliegtuig in geforceerd en ben in La Paz twee dagen plat gegaan. De derde dag was echt de laatste dag die we in La Paz hadden voordat we door moesten met ons programma dus heb mezelf gedwongen Death Road te doen (kleine dejá vu naar de Iguazu watervallen in Argentinië waar ik mezelf ook de laatste dag forceerde om erheen te gaan). Onder de pillen heb ik deze dag redelijk doorstaan. Maar wat was het gaaf!!

Voor de mensen die niet weten wat 'death road' is en waarom het zo eng klinkt: tot 10 jaar geleden was dit de enige verbindingsweg tussen La Paz en het achterland van Bolivia. Het is een smalle bergweg met ravijnen van honderden meters diep. Onverhard, met stenen en sommige delen zijn maar 2 tot 3 meter breed. Er staan onwijs veel kruisjes langs deze weg, 200 tot 300 man per jaar stierf hier. De grote staan voor 20 man tegelijk (meestal bussen). Vandaar de naam. Echter, er is een nieuwe snelweg om het gebergte heen aangelegd en tegenwoordig gaan er alleen nog maar gekke toeristen af met mountainbikes. Ondanks dat kukelen er nog steeds ongeveer 20 toeristen per jaar over het randje! Wij gingen met 6 man (twee Argentijnse stellen) en een gids op pad. Al snel bleken Michiel en ik een aantal tandjes sneller dan de rest en hadden we een soort privé race naar beneden met de gids, waarbij we af en toe wachtten op de slome Argentijnen. We gingen echt we hard de berg af, veel filmpjes waarin we mensen inhalen alsof ze stilstaan, maar je let alleen maar op de weg. Achteraf is het dan schrikken als je de filmpjes terug kijkt en ziet dat je vlak langs een enorm ravijn gaat! Ik heb zelfs een beetje het gevoel dat we wat te hard zijn gegaan maar heb me niet onveilig gevoeld. Een hele vette ervaring rijker overnachtten we in de bergen in Coroico, met prachtige uitzichten over de vallei.

Via La Paz zijn we hierna naar het Titicacameer gegaan. Dit is het grootste meer op hoogte waar we net op tijd aankwamen voor de boot naar Isla del Sol, de grootste attractie in het meer. Hier gingen we meteen naar het minder toeristische noorden van het eiland. We vonden een pittoresk hostel met uitzicht over het meer. Aan de andere kant van het dorpje was een strand met alleen maar tentjes en hippies! Heel aparte ervaring en we hebben onze ogen uitgekeken bij deze aparte ervaring met hele 'vrije' mensen. De dag daarna een kleine trek naar een aantal Inca ruïnes en daarna gelijk door Peru in! 

En daar zijn we nu. In Cusco, de tweede stad van het land en dé plek waarvanuit alle treks naar Machu Picchu gaan. Zo gaan ook wij morgenochtend beginnen aan een vierdaagse tocht naar de verloren stad, die nooit ontdekt is door de plunderende Spanjaarden. Een hele ervaring, en ongetwijfeld wederom één van de hoogtepunten van deze reis! Gisteren zijn we op onze vrije dag in Cusco nog wezen raften. Voor mij en Michiel beiden de eerste keer, maar ik had geen hele hoge verwachtingen na het Hydrospeed avontuur in Chili om eerlijk te zijn. Echter zat ik mis en was het toch nog redelijk spectaculair! 

Na een tijdje raften vroeg onze gids of we zin hadden om wat te 'spelen'. Nou ben ik daar niet vies van en de rest van de boot ook niet, dus wij met vier man een stukje teruglopen langs de kant om een ruig stuk overnieuw te doen, maar dan tegen de stroom in! Weliswaar een kans om de boot te flippen, maar niemand bang dus gaan we. GoPro op m'n hoofd aan en Michiel introduceert de omstandigheden nog even gekscherend, niet verwachtend dat er iets gebeurt. Uiteindelijk moeten we bikkelen tegen de stroom in. Eenmaal afgepeigerd door het harde werken komen we op het 'goede' stuk waar we vrij snel een oplawaaier krijgen van een enorme golf en omslaan... Ik kom een goede 5 seconden onder de boot terecht, die voelden als een eeuwigheid, niet relaxed kan ik vertellen uit ervaring. Normaal kan ik daar wel tegen en weet ik dat ik genoeg adem heb om het een tijd uit te houden, maar nu sloegen we afgepeigerd van het roeien om, snakkend naar adem en dan is zo'n tijd onder een boot niet fijn... Gelukkig veilig er onderuit, en in de boot gehesen door Chiel, die alweer terug geflipt was met de instructeur. Heftige ervaring en de rest van de rit voelde als een kinderattractie zoals jullie wel begrijpen.

Goed, weer een ervaring rijker, een hele hoop ervaringen zelfs in deze drie weken. Peru is weer een heel ander land met duidelijk andere mensen en gebruiken. Cusco is redelijk westers en een leuke stad om even bij te komen. Dat zit er nu op en na 4 dagen naar Machu Picchu rest er nog een dag of 10 in Peru om in Lima te komen en op 1 februari door te vliegen naar m'n laatste bestemming: Ecuador! Dan zie ik m'n ouders weer na een maand of 5 en Mascha weer sinds twee maanden. Hier kijk ik natuurlijk ook enorm naar uit en een beetje luxe na al dat backpacken klinkt ook niet verkeerd! Voor die tijd probeer ik weer wat van me te laten horen!!

Ciao amigos!

Bas